Μέσ’ απ’ τις πράσινες ελιές μέσ’ απ’ τις λεμονιές και τις λεβάντες, φέρνει μηνύματα ο άνεμος
Ελεγείο της Γλυκείας Χώρας Κύπρου, Νίκος Κρανιδιώτης
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015
Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015
Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015
Οι αγνοούμενοι συγγενείς μου
41 χρόνια μετά ακόμα ελπίζουν... |
Πολλοί άνθρωποι
περνούν πολλά δυσάρεστα γεγονότα στη ζωή τους χωρίς να το αξίζουν, χωρίς να
ενοχλήσουν κάποιον, χωρίς να δώσουν αφορμή για τίποτα…. Άλλοι πάλι χάνουν πολύτιμα
πράγματά, που δεν μπορούν να αντικατασταθούν…. Πολλές είναι και οι οικογένειες στην Κύπρο που έχουν αγνοούμενους
συγγενείς και για 41 χρόνια δεν έχουν
βρει ούτε ένα ίχνος τους…
Για την οικογένειά μου η εισβολή ήταν ένα
τεράστιο χτύπημα και, αν και έχουν
περάσει τόσα χρόνια, οι πληγές δεν έχουν
κλείσει. Στον πόλεμο χάσαμε 8 πολύ σημαντικά άτομα, τα οποία
ακόμη υπάρχουν στις καρδιές μας. Ιδιαίτερα στην καρδιά και ψυχή της προγιαγιάς
μου, η οποία πέρασε πολλά στη ζωή της, αφού το 1974 μέσα στη δίνη του πολέμου έχασε τον άντρα της. Την ίδια ακριβώς χρονιά
Αμμόχωστος 41 χρόνια πριν...
Οι σειρήνες ήχησαν με τους πρώτους βομβαρδισμούς... τούρκικη εισβολή... Αμμόχωστος,
20 Ιουλίου 1974...
Οι κάτοικοι της πόλης έφευγαν τρομοκρατημένοι από τα σπίτια τους. Ανάμεσά
τους και η δική μου οικογένεια. Η μητέρα μου ήταν μόλις 3 μηνών και ο αδελφός
της 3 χρονών. Η γιαγιά μου μαζί με τη μητέρα της πήραν τα δύο μικρά παιδιά και
μπήκαν στο μικρό τους αυτοκίνητο. Αφού πρόλαβαν να
αρπάξουν από το σπίτι ένα μπιμπερό και λίγο γάλα για το βρέφος, έκαναν την
πρώτη τους στάση στο Φρέναρος. Έμειναν όλο το βράδυ σε ένα μισοκτισμένο σπίτι και
οι χωριανοί τους έδωσαν ψωμί και νερό.
Την άλλη μέρα πήγαν στην Ορμήδεια και διανυκτέρευσαν σε ένα περιβόλι. Και
εκεί ταλαιπωρήθηκαν
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)